Rzeka

Świetna melancholia, porusza wyobraźnię i serce.

Czytam już kolejny Twój wiersz i nadziwić się nie
mogę, że ludzie je tak słabo oceniają. Nie myślałeś
nigdy, aby te wiersze wydać? moim zdaniem nie ma
lepszego i sprawniejszego poety na Beju... a co byś
powiedział na to (czytałem Twój wiersz o Noblu) jakbym
pomógł finansowo przy Twoim wydawnictwie? Wiem nuda
lenistwo, a że się nie chce, ale pomyśl mnie też całe
życie się nie chciało, więc musiałem ciężko pracować,
aby czerpać korzyści ze słodkiego nicnierobienia.
Pozdrawiam Robert

To jest bardzo fascynujące.

Piękna melancholia :-)

Pięknie o przemijaniu - biegu rzeki nie zatrzymasz
tak jak i naszej młodości...
pozdrawiam:-)

Należy docenić autora!.
Miłej "reszteczki " Niedzieli życzę : )

Ależ Ty piszesz...!
Wybacz, poniższe:

/Gdy płyniesz, i płyniesz,
- nieczuła! -
przetaczasz przeze mnie
i miażdżysz,
do ciebie, o rzeko,
ja wołam:
Weźże mnie, ze sobą!
a każde
marzenie dogonię!

I koniec...

...w początek mi zmień

panta rhei
panta rhei/

Mogę tylko się zachwycić.
Pozdrawiam serdecznie :)

Wymowne podsumowanie żywota!

Herberta, oczywiście, te literówki
mnie wykończą, a może i Herbert się w zaświatach
obruszył, za co go przepraszam.

Pęknie o przemijaniu,
mnie ten wiersz się kojarzy z Domem Harberta, Twój w
moim odczuciu jest równie dobry, Poeto Michale.
Dobrego weekendu życzę.

Cudo. Przepięknie wyrymowany, mnogość symboli, muzyka.
Znów zmuszony jestem czapką podłogę zamiatać w
ukołonie.

jesteś bardzo uzdolniony. Co tutaj opisujesz
szczególnie do mnie trafia. Stonowane emocje, sploty
przemijającego czasu i poczucia utraty.

Autor stworzył piękny obraz, słany metaforami i
doskonałymi odniesieniami... tak należy opisywać
potęgę przyrody

Witaj.
Wszystko się zmienia, przemija, łącznie z naturą,
czasem tego nie zauważamy, ale kiedy po jakimś
dłuższym czasie, odwiedzamy dane znane nam miejsce,
dopiero widzimy jak wielkie tam zaszły zmiany.

Podoba się wiersz, świetny przekaz.
Pozdrawiam.:)