Rzeka i ja

Rzeka i ja

Nad brzegiem rzeki stała samotnie przygarbiona postać?
smętnie wpatrywała się w zburzoną toń szarej wody.
Rzeka groźnie szemrała, wodę spienioną z koryta wylewała,
nurtem krętym biegła , ścieżki ujścia swego szukała.
Samotna tam stała ze swoimi mślami się zmagała?
jakby nie miała już siły ustać w miejscu, coś ją do przodu gnało.
Na twarzy uwidacznia się zmęczenie...pełne jest smutku oblicze jej,
nie ma już w niej wiary i radości...życie straciło już dla niej sens.
Nie pozostało jej nic...jak tylko dla wiernej rzeki pokłonić się?
Oddać jej sens swego życia...utopić w jej czeluści smutki swe.
Popłynąć z jej prądem do utraty sił ,do ostatniego oddechu,
zimno przeszywa serce w piersi mej, coraz wolniej bije...uspokaja się.
Głucha cisza i ciemność wnika we mnie... nie odczuwam już bólu i zimna,
błoga cisza uśpiła smutną duszę mą , rzeka ukołysała mnie do ostatniego już snu.

autor

Basia.andrutek

Napisany: 2005-01-17 Dodano: 2005-01-17 20:22:31

Ten wiersz przeczytano 682 razy

Oddanych głosów: 16

Rodzaj Nieregularny Klimat Dramatyczny Tematyka Wiara

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie