rzeka ludzkich uczuć
Tam za końcem świata,
gdzie się łączy niebo z ziemią,
tam gdzie dzikie piękno,
wśród pejzaży przez przyrodę układanych,
płynie rzeka,smutna rzeka,
ludzkich uczuć zapomnianych
i gdy czasem błądzę brzegiem rzeki tej,
prosząc by oddała obojętnym ludziom
małą
cząstkę miłości swej,
ona płynie nieustannie,
tonąc w wirze czasu,
zła na obojętnych ludzi,
co uczucia w rzece potopili,
i przez wieki będzie płynąć
u podnóża góry,na skraju lasu.
Ewa Kłoczkowska
Komentarze (17)
dobry wieczór,dziękuję za odwiedziny i dobre słowo.
znieczulica to prawda pozdrawiam
znieczulica to prawda pozdrawiam
Smutna jest obojętność.Pozdrawiam:)
Obojętności jest coraz więcej. Pozdrawiam
za duzo tej obojetnosci w swiecie, stanowczo za
duzo...
Dla mnie to na końcu świata swe uczucia zostawili ci
obojętni
pozdrawiam:)
Dla mnie to na końcu świata swe uczucia zostawili ci
obojętni
pozdrawiam:)
Sporo jest tych obojętnych ludzi niestety...
Pozdrawiam serdecznie:)
ale dużo razy poszło:)
bo tak brakuje jej na ziemi,pozdrawiam serdecznie
,,prosząc by oddała obojętnym ludziom małą cząstkę
miłości swej,''
bo tak brakuje jej na ziemi,pozdrawiam serdecznie
,,prosząc by oddała obojętnym ludziom małą cząstkę
miłości swej,''
bo tak brakuje jej na ziemi,pozdrawiam serdecznie
,,prosząc by oddała obojętnym ludziom małą cząstkę
miłości swej,''
bo tak brakuje jej na ziemi,pozdrawiam serdecznie
w ostatnim wersie dałabym na skraju lasu wiersz ujmuje
prostotą Pozdrawiam serdecznie:)