Rzeźbiarz

Ciało jej wzrasta jak rzeźba w marmurze
Pod dłoni dotykiem – odsłona nagości
Rumieni się pod artysty spojrzeniem jak róża
Gdy on sławi palcami linie jej krągłości

I jest muza tak słodką i jak jedwab gładką
Że każdym ruchem drobnym daje mu natchnienie
I sztuka ta trudna, nagle jawi mu się łatwą
Każdy może odtworzyć zamysł, każde przywidzenie

Przydaje jej ustom bladym koloryt owocu
W którego soczystość wpija się języka taniec
Zakrada blask szafirowy w przezroczystość oczu
Aż spojrzenie uformuje w ocean bez granic

Po wdzięcznej materii wargami delikatnie sunie
By oddać najmniejszy szczegół i subtelność
Aż omdleje i w jego ramiona lekko, krucha sfrunie
I pojmie ją wtedy I z chwili stworzy nieśmiertelność

Dzieło z drżenia rąk zrodzi w obłokach oddechu
Bez zawachań krótkich, bez chwili wytchnienia
Bez zbędnego zamętu, choć w twórczym pośpiechu
By zawrzeć w nim cały przedmiot swego ubóstwienia

A gdy już ukończy zaśnie przy jej boku
W doznania cudownego rozkosznej czułości
Spał będzie póki nie rzuci na niego nowego uroku
I znów rzeźbić będą moment niepowtarzalności...

autor

modraszka

Dodano: 2004-09-08 12:36:50

Ten wiersz przeczytano 714 razy

Oddanych głosów: 7

Rodzaj Rymowany Klimat Romantyczny Tematyka Erotyk

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie