są wędrówki

"Zatrzymaj to marnotrawstwo, pozbieraj nas, wróć mrówki do mrowisk, światło do świec i sczerniałą czerwień pozłoć!" - L.Simović

schamiały ten żywot! zupełnie krzepka leżę na
cmentarzu. nikt nie zna przyczyn tej udręki,
śmierć to efekt transcendencji, fantazmagorii
o niewidzialnym, co zieleni pola. w miejscu,

gdzie co dzień następuje wspaniała zwyczajność,
lądolód topnieje nieustannie od śpiewu
ptaków. Arktyka nie rozpłynie się jednak, gdyż
zdarza się noc, więc ja wciąż pompuję krew,

i trwam! podobno żyję, (lecz)przyklejona do
aksamitu na dnie. oczywiste skutki, nikt nie
poznał przyczyn wędrówki. kierunek to uboczny
efekt narodzin. końca nie widać(!). śmierć zależy

od optyki głównych bohaterów i wierzeń,
nawet w trumnie wciąż dedukuję, że odgadnę
cel, pomijając sens nagrobka. żyję, skoro
tak cudnie zielenią mi się fantasmagorie.

autor

rina

Dodano: 2011-11-29 00:10:03

Ten wiersz przeczytano 585 razy

Oddanych głosów: 6

Rodzaj Bez rymów Klimat Smutny Tematyka Samotność

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie