Sabotażysta
życie – jest.
głuche i ślepe
czas pędzi
a ono się wlecze
pomiędzy
łóżko fotel tv
jedzenie i spanie
higiena w łazience
bałagan już nie kryje się po kątach
apatia mu rękę oddała
miłość
zwiędła
zabrakło deszczu
i słońca
a drzewa już kwitną
serce
jak skała
jałowe
autor
minawia
Dodano: 2014-04-12 10:30:27
Ten wiersz przeczytano 1119 razy
Oddanych głosów: 19
Aby zagłosować zaloguj się w serwisie
Komentarze (19)
Prawie depresja. Świetna miniatura.
Pozdrawiam
Dobry,lecz ze smutną melancholią
wiersz...
Oj niedobrze,gdy serce jałowe niczym skała...
U mnie w moim wierszu
pt "Jesienne szczęście" ta skała
ożywa jesienną miłością.
Zapraszam,może nastrój się poprawi?
Serdeczności przesyłam i uśmiech
oczywiście wraz z głosikiem,jak mam to w zwyczaju:)
Oj smutno smutno i nawet troszkę depresyjnie w tym
wierszu zawiało ...
Pogodnie pozdrawiam i życzę może tak troszkę wędrówek
do pogodnago człwoieka który rością swją zarazi i
przez trudne dni przeprowdzi w stronę słońca ...:)
No dzisiaj Ciebie budzę Kobieto
i wołam - już dość lenistwa.
Pora wyjść do ludzi.
Minawio! Wracaj do pisania.
wiele smutku w Twoim wierszu.... zbyt wiele. uśmiech
przesyłam gorący i całuskoi Elżbietko:)
opuszczone albo samotne to opisane serducho:)
to szarość życia - ale są jeszcze przyjemniejsze
czynności
pozdrawiam
Ciekawie:)
może to tylko wiosenna melancholia? ;)
Dobre.
Czytam bez tego "i zimne" - wydaje mnie sie zbędne to
dookreślenie skały.
Miłość więdnie, czyjś świat wali się na głowę, ale dla
reszty to przecież nie koniec...życie się toczy.
Świetnie ukazany smutny obraz zobojetnienia!
Pozdrawiam:-)
każdy swym sabotażystą,
swoje życie sabotuje,
ale łzy są dużo później,
kiedy mocno przedawkuje.
Pozdrawiam serdecznie
Ciekawy wiersz.Tak wygląda obraz życia kiedy w
emocjach sabotaż na wszystko.
Mimo zobojętnienia
prawdziwa miłość wszystko zmienia
pozdrawiam