Sad

Mój najpiękniejszy sen…
Wiesz który ? To ten,
Co blaskiem swym olśniewał wszystko,
A marzenia były tak blisko.
Byłam spokojna, lecz trochę zlękniona,
Ale w żadnym wypadku nie czułam sie stracona.

Przybiegłam do miejsca, który czerwienią świecił
Bo to tu Bóg mi przybyć polecił.
Rozejrzałam się dokoła, z przodu, za siebie
Pomyślałam: Czy tak pięknie jest także w niebie?
W oddali widziałam opadające za widnokrąg słońce,
Które nie było już tak bardzo gorące.
Jednak ono, które jeszcze w stawie się odbijało
Było tym, co tak wspaniale na nastrój działało.
Woda przeźroczysta zadziwiała świeżością
Wyglądała jakby upajała się swoją godnością.
Ryby w niej stale pływające
Ratowały promienie w wodzie tonące.

Owoce piękne, soczyste, dojrzałe…
W tym miejscu nic nie było równie wspaniałe !
Czerwień ich była dowodem smakowitości
A uginające się gałęzie okazem słabości.
Nie mogły poradzić sobie z ich ciężarem
Ale nie narzekały, bo owoce były dla nich darem.
Czyste powietrze nie wymagające pomiaru,
Zmienić swą świeżość nie miało zamiaru.

A mój sen jeszcze bardziej bogaciły
Promienie słońca, które w górze się unosiły.
Sięgnęłam ręką, wysoko, do nieba
A ptakom rzucałam kawałki chleba.
Choć jedzenia miały pod dostatkiem
Przylatywały, by zjeść co im daję ukradkiem.
Były wesołe, a mnie się wcale nie bały
Co chwilę kolejne do mnie przylatywały.

W oddali zobaczyłam leżący na trawie koc
Poszłam w jego stronę, choć pomału robiła się noc.
Musiałam strzepać liście, które na niego spadły przed chwilą
Bojąc się, że w otchłani zginą.
Usiadłam i czułam się zdrowszaa w duszy i na ciele.
Zrozumiałam, że do szczęścia nie potrzeba mi wcale tak wiele.
Sad czereśniowy, który ktoś dawno zasadził
Dał znak Bogu, by właśnie tu mnie zaprowadził…
Do miejsca, gdzie ptaki śpiewają,
A szum drzew swoją melodię grają,
Nad staw, który aż raził swą czystością
I ptaki, które śpiewają z wielką radością.
Gdzie słońce powoli znika z naszego nieba
I trochę dalej leżą niedojedzone kawałki chleba.

Kiedy chwilę później się zbudziłam
Że sen powróci – jeszcze się łudziłam.
Żałowałam, że ten moment w mym umyśle tak krótko trwał
Ale widocznie tylko tyle mi do zrozumienia dać chciał.
Mogę tylko czekać na kolejne podobne sny
Które dasz mi Boże Ty.

autor

prettyangel

Napisany: 2008-05-12 Dodano: 2008-05-12 19:58:20

Ten wiersz przeczytano 595 razy

Oddanych głosów: 3

Rodzaj Rymowany Klimat Optymistyczny Tematyka Przyroda

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie