W sadzie dzikich róż

Gdy umiera już nadzieja,
staram się urodzić na nowo
bez dawnych wspomnień.

Gdy odchodzi już nadzieja
chcę wyrwać z serca każdą łzę,
chcę zapomnieć.

Kiedy róża gubiąc płatki,
zostawia same ciernie,
nie chcę jej zerwać już.

Lecz niestety zapomniałam,
że już jestem zaplątana
w sadzie dzikich róż.

Jestem częścią tego bólu,
ból jest częścią mnie.
Żaden z tych cierni, mojego serca nie ominie.

Może kiedyś nadejdzie czas,
że płatki znów zakwitną.
I wdychając ich woń zapomnę,
czym jest ta pustka, czym jest ta nicość.

Pomóż mi jeśli jeszcze umiesz,
załagodzić moje rany,
by za późno nie było...
Pomóż mi, Kochany.

autor

NiespełnionySen

Napisany: 2010-12-12 Dodano: 2010-12-12 11:15:15

Ten wiersz przeczytano 522 razy

Oddanych głosów: 5

Rodzaj Rymowany Klimat Melancholijny Tematyka Miłość

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie