Sala życia

Ciemna, zadymiona...
przyciszone głosy, roześmiane szepty
ponury wzrok rzucający cienie na twarze rozedrgane

tak niewiele potrafisz zrozumieć.

Znowu to spojrzenie,
chowam się za kotarą błękitnego obłoku,
wyciągasz w moją stronę rękę,przecinasz powietrze
Chwytasz mnie za gardło i...

unosisz... unosisz... unosisz...

Ciemna, zadymiona...
Podniesione głosy, rozpaczliwe szepty
Radosny wzrok rzucający światło na twarze zapatrzonych

Tak niewiele potrafiłam zrozumieć.

autor

Justine Bettit

Napisany: 2009-07-03 Dodano: 2009-07-03 11:17:46

Ten wiersz przeczytano 337 razy

Oddanych głosów: 1

Rodzaj Bez rymów Klimat Melancholijny Tematyka Życie

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie