Sami sobie

Być może widzisz we mnie wady
Których ja sam nie dostrzegam
Mylnie uważane prze ze mnie za zalety
Kłują dotkliwie twe oczy zadając ból

I choć droga długa i kręta przez życie
Jak nasze charaktery idące swymi ścieżkami
Powinniśmy nauczyć się żyć w pokoju
By chaos nie zakłócił dalszej drogi.

W pożegnaniu wojnie napisać list
By odeszły wraz z nim stare rany
A na blizny pozostawione w sercach
Przyłożyć okład z tego co w nas najlepsze

Zakopać topór który nam tak ciąży
By nikt inny nie musiał go za nas dźwigać
Zbędny to przedmiot gdyż bardzo duży
A w jego miejsce zasiejmy kwiat na nowo

Niech kwitnie tak jak przed laty
Rozrasta by móc cieszyć się owocami
I oboje pamiętajmy o tym jak nie wiele potrzeba
By owoce zostały wdeptane w ziemię.

Dla K.

autor

niewidzialnypasterz

Dodano: 2012-02-26 19:51:47

Ten wiersz przeczytano 468 razy

Oddanych głosów: 0

Rodzaj Bez rymów Klimat Smutny Tematyka Miłość

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie