Samiec alfa

P.K.

Opowiem bajkę w której miłość człowieka
Odbiera mu życie jak rwąca rzeka

Gdzie małą dziewczynkę skrzywdziło życie
A celem się stało tego ukrycie

Jej życio dajcy świat podzielili
Nigdy przykładem dla niej nie byli

A ich decyzje konflikt rozstanie
Rzuciły rybkę między piranie

Szukając uczucia serce łamała
Pragnąc bliskości co noc płakała

Kiedy zraniona w swej samotności
Musiała zgładzić owoc miłości

Aby oszczędzić mu tego co miała
Musiała stracić coś co kochała

Kiedy poddana z myślą zwątpienia
Walczyła chemicznie chcąc ukojenia

To przyszła chwila na którą czekała
I przyszłość otworem znów przed nią stała

Ktoś kogo serce zbroję już miało
Które jak ona pokochać chciało

A lista ran co na nim była
Z dniem jej narodzin się już tworzyła

Oddała mu duszę serce i ciało
Chciała dać wszystko jeśli to mało

Nie widząc przepaści lat ich dzielących
Jedynie dusze miłości pragnących

Tak zaślepiona z uczucia cała
Nadal chemicznie świat budowała

a on chcąc zrównać zegar natury
Otworzył serce i poszedł z nią w chmury

I poczuł życie śniegiem usłane
By ukryć przed nimi swe lata przegrane

A życie maksem na efedrynie
Błędnie mówiło że świat ten nie zginie

Cieszyła się bardzo głaskając kotka
Nie zaglądając do jego środka

Gdzie narkotyki tygrysa zbudziły
I startem ich końca się nagle zrobiły

Z czasem odczuła jego pazury
Ale uznała że to są bzdury

Że wartość tego co teraz czuje
Drapieżny zwierz jej nie zepsuje

A on bezradny przez dawkowanie
Zaczoł planować wielkie rozstanie

Bo wspólne chęci życia bez ćpania
Zostały tylko w sferze gadania

A natłok problemów co tworzy życie
Powoli dusił tą dawna kicie

Wakacje przyszły szanse dostali
Wtedy na czysto się pokochali

Mogli zapomnieć okropne chwile
Odstawić proszek poczuć motyle

Zwiedzać dzieciństwo i jego drogi
Chcieli być wszędzie gdzie niosły nogi

I widząc że da się żyć w końcu jak w raju
Nie chcieli wracać do życia na haju

Lecz w świecie obok istotka była
Co go kochała a jej zazdrościła

Która jak ona rozbita została
I oddać miłości ojcowskiej nie chciała

Wakacje odeszły a z nimi wyzwania
Wróciło wszystko wrócili do ćpania

Kotek znów przepadł w studni białości
Zaczoł się koniec wielkiej miłości

Bezradnie patrzył jak jego marzenie
Gaśnie na zawsze kończąc istnienie

A ich wspólna dusza zrodzona w rozpaczy
W śmiertelnej agonii już tylko majaczy

Głuchy na słowa twardy jak skała
Odwracał się od niej a ona płakała

Iskierkę nadziei z czasem zgasiła
Utrata pracy co ważna była

Pogodzić się nie mógł a test nie kłamał
Podnieść się chciał lecz się załamał

Z dala od ciała w myśli wpatrzony
Z ich strasznym losem już pogodzony

Pozwolił jej odejść w smutku i ciszy
nie wiedząc czy kiedyś ją jeszcze usłyszy

Oddał bez walki innemu jej dusze
A dziś za niego powiedzieć jej muszę

By z dala od dragów świat budowała
Bo właśnie to przez nie tak bardzo
cierpiała.

autor

Sławek Ost

Napisany: 2017-05-13 Dodano: 2017-05-14 13:34:10

Ten wiersz przeczytano 1195 razy

Oddanych głosów: 6

Rodzaj Rymowany Klimat Dramatyczny Tematyka Przygoda

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie