Samotna róża co ogród czyni...

Wyrosła samotnie na mojej pustyni
znienacka, w ziemi co była ugorem.
Samotna róża, a ogród czyni
obfitości stając się zdrojem.

I choć nie rzekła jednego słowa
zbudziły sie nagle marzenia ukryte,
I znowu ma dusza natchniona
chce zgłębiać snów tajemnicę.

Delikatne kształty ukryte w kwiecie
swą barwą nadają światła krainie;
I mimo, że pierwszy raz ujrzana
znajoma, choć w obcym świecie.

Taką ją stworzono - taką przyjąłem,
bo w jednym kielichu rosa skupiona;
jak źródło czystości źrenica
skąpać się w niej - wina odkupiona.

Zanurzyć dłonie, zaczerpnąć z darów
napełnić serca spagnione pustynie;
Czasami myślę z jakich to czarów
zjawiła się na pustki równinie.

Choć z czasem płatki swoje pogubi
każdym z opadłych wzbogaci ziemię;
Jedyny kwiat na całym świecie
w mocy samotnie zaludnić pustynie.

Dla tej samotnej róży, co zaludniła pustynię...

autor

SHADOW

Napisany: 2004-11-21 Dodano: 2004-11-21 13:46:58

Ten wiersz przeczytano 436 razy

Oddanych głosów: 18

Rodzaj Rymowany Klimat Romantyczny Tematyka Życie

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie