samotne kwiaty

idzie samotność sama przez świat
idzie zrywając człowieka jak kwiat
i porywając w bezdenny kosz
indywiduów zaklętych los

czeluść głęboka porywa nas
czeluść przepastna zasłania świat

aż odkrywamy drogę ku górze
i wazon – miejsce przestronne, duże
gdzie pod łaskawym słońca promieniem
oczekiwany kwiat z utęsknieniem

wśród innych kwiatów dojrzewa, rośnie
w bieli, czerwieni kwitnie radośnie

i nie pamięta, co to otchłanie
póki brak wody faktem się stanie

Warszawa, 18.05.2008

autor

merida1983

Dodano: 2008-06-10 07:25:14

Ten wiersz przeczytano 669 razy

Oddanych głosów: 3

Rodzaj Rymowany Klimat Obojętny Tematyka Społeczeństwo

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie