Samotni czują bardziej

Zgrzytem klucza drzwi powoli otwiera
W progu stojąc kota słodko nawołuje
Ten miauczy anemicznie i cicho pomrukując
Zagląda zgłodniały do pustej jeszcze miski
Otwierana metalowa puszka syknęła nieśmiało
Oddając całą zawartość kociego przysmaku
I mimo że widok ten każdego dnia taki sam
Wzrok napawać się nim nigdy nie nasycił

Ciszę nieprzyjemną odgłos czajnika przerywa
Po nim telewizor decybelami rozgadał się na dobre
Strzelające raz po raz lodówki zamykane drzwi
Butelkami wypełniającymi półki dzwonią

Usta pod nosem niezrozumiale coś do siebie mamroczą
Kot już objedzony zasypia w fotelu
Pilot zastygły w znużonej dłoni
Kolejny już raz przewinął wszystkie kanały

Sufit jak ekran nieme cienie ulicy wyświetla
Pod powiekami kolejny seans się zaczyna
Z sennym uporem obrazy przeszłości powtarzając

Nagle ścian akustyki nietłumione dźwięki
Odgłosy kłótni cichym płaczem dziecka przeplatane
Nocy spokojnej zaburzają harmonii sielankę

Spragniony zwykłej ludzkiej mowy
Każde słowo chłonąc łapczywie
Spać nie może
A chwil bezsenności rozdrażnienie
W zazdrość szczerą szybko się przemienia

autor

owiga

Napisany: 2015-08-19 Dodano: 2015-08-19 22:58:17

Ten wiersz przeczytano 767 razy

Oddanych głosów: 6

Rodzaj Nieregularny Klimat Smutny Tematyka Samotność

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie