...samotnia...

Bartkowi, który był moim światłem. Zgasł w ciemności, zostawił pogrążoną w samotności mnie.

Powoli odchodzę
Usuwam się w cień
Moja rozszarpana dusza pogrąża się
W otchłani smutku i rozpaczy
Jesteś moim światłem, które mobilizuje mnie do życia
To światło jest tak odległe
Pozwól mi odejść
Pogrążyć się w bólu i cierpieniu
Zamknąć się w mojej samotni
Jesteś tak daleko
A ja potrzebuję ciebie
Żeby żyć

autor

przyczaj

Napisany: 2004-12-02 Dodano: 2005-12-18 11:25:41

Ten wiersz przeczytano 597 razy

Oddanych głosów: 0

Rodzaj Biały Klimat Melancholijny Tematyka Nadzieja

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie