Samotność

Krzesał ogień miłości Barwą mych ust.
Aż sypały się iskry..

Tańczyliśmy w zapomnieniu jak dwa motyle w powietrzu.
Świata nie było wtedy z nami..

Nagle go zobaczyłam..
Nie miał juz tyle uśmiechu,
A ta róża była przecież czerwona..

Trzasnął drzwiami mego serca,
Aż popękały ściany..


Wiatr szalał po pustych pokojach,
Rozpaczliwie szukając otwartego okna..
Liśćie tańczyły w korytarzu..

Kurz pokrył moją skroń..
W miarowym oddechu słychać jeszcze szelest..
Szeptów gorących..

Chłod zastygłych pocałunków rodził pare
Ktora zamarzając w powietrzu opadała na bezwładne ręce..

Nadziejo!
Przyjaciółko moja najwierniejsza!

Tylko ty jesteś ze mną w zlym czasie..
Tylko ty szepczesz w tedy słowa ukojenia..

Może znów ktoś roznieci płomień tego ołowianego serca..
Moze znów zgubie sie w jego oczach..
Tym razem zostając tam na zawsze..

autor

Ester

Napisany: 2007-11-17 Dodano: 2010-09-20 12:54:10

Ten wiersz przeczytano 554 razy

Oddanych głosów: 4

Rodzaj Bez rymów Klimat Pesymistyczny Tematyka Miłość

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie