Samotność
Wołam ale nikt nie słyszy
Krzyczę nikt nie odpowiada
I w hałasie głuchej ciszy
U stóp samotności padam
Między ludźmi zagubiony
Odcięty od reszty świata
Nad swym losem zamyślony
Gdzieś ponad chmurami latam
I czas cały w głowie mam
Bez odpowiedzi pytania
Z bezsilnością razem gnam
Przez ocean zakłamania
Wciąż w swej samotności trwam
Nie bronie się nie uciekam
Bo zawsze gdy jestem sam
Ona na mnie czeka...
Komentarze (8)
Bardzo udany wiersz, niebanalny, ładnie napisany.
Samotność jest potworna, zwłaszcza gdy wokół pełno
ludzi.
ja też uważam, że to bardzo dobry wiersz...zakończenie
świetne...
udany debiut...
Abi.co ty mowisz jaki wierszyk?to jest
wiersz,madry,przepełniny milionem pytan tych
napisanych i nie napisanych.wszyscy mamy podobne
pytania
Podoba mi się Twój wiersz-płynny w odbiorze i dobrze
się czyta..powodzenia..
Samotność lub osamotnienie, to bolączka współczesnego
świata. Można być bardzo osamotnionym, żyjąc śród
ludzi. Smutne, to ale prawdziwe. Podoba mi sie Twój
wiersz, szczególnie pierwsza zwrotka jest bardzo
wymowna :)
Zgadzam się z jarmolstanem. Podoba mi się prosta
forma. Wiersz przekonuje, a ostatni wers jest bardzo
dobry :)
Wiersz ładnie pomyślany, musisz zwrócić większą uwagę
na rytm. który u ciebie za często się łamie.
Wierszyk bardzo sympatyczny. Miło się czyta.