***/samotność.../
(to tylko wiersz... nic osobistego, umiejętność słuchania innych)
samotność od wieków siedzi w człowieku
bywasz samotny jak strach na wrony
jak żółw w skorupie
rozdarty niczym chmura gradowa
ciskasz się miotasz
słuchasz jak życie po bruku kroczy
ze strachu zamykając oczy
samotność jest jak koc w kratę
otula i chowa przed światem
/...nie chcę aby Twoje oczy były smutne... kiedy będziesz czytał ten wiersz .../ 17/11/’08
autor
(OLA)
Dodano: 2008-11-21 00:07:07
Ten wiersz przeczytano 945 razy
Oddanych głosów: 24
Aby zagłosować zaloguj się w serwisie
Komentarze (17)
samotność doskwiera, ale zawsze można zdjąć koc,
schować go głęboko w szafie i wyjść na spacer.
Powtórzę za P. Coelho "samotność nie jest naszym
przeznaczeniem, a samych siebie poznajemy tylko wtedy,
kiedy możemy się przejrzeć w oczach innych ludzi."