Samotność
W blasku świec siedzę zasmucony
a za oknem kraczą czarne wrony.
Nadzieja przyszła i uciekła
a moje serce w zwątpienie oblekła.
Myśli me czarne jak te wrony
a los mój nieodgadniony.
Nadzieja prysła jak bańka mydlana
a przyszłość się jawi jak mgły białej
ściana.
Miłość została zmieszana z błotem
a teraz została już tylko tęsknota.
Komentarze (2)
nie można tracić nadziei
życzę uśmiechu :-)
" w samotności chleb jest gorzki..."