Samotność

Stanęłam pod brzozą.
Drży z zimna, w białej pończoszce.
Zima skroiła jej śnieżne futro,
jakby chciała ochronić przed śmiercią.

Może marzy o wiośnie.
Znowu rozśpiewa się słowiczo.
I samotność pierzchnie za horyzont.
Słońce wepnie w długie warkocze złote wstążki.

Czas niemiłosiernie mrozi dłonie.
Bezmiar pustki.
Przytuliłam brzozową samotność.
Może chociaż ona poczuje czyjeś ciepło.

autor

magda*

Napisany: 2019-01-30 Dodano: 2019-01-30 19:10:16

Ten wiersz przeczytano 1543 razy

Oddanych głosów: 27

Rodzaj Biały Klimat Smutny Tematyka Życie

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie