Samotność

Bóg nadal człowiekowi idealny kształt
wolną formę, zdawałoby się nieograniczoną

lecz gdy patrzę w lustro
widze tylko
gładkie brzegi
niezdarnie zaokrąglone pustką

pustką niebywałą
- przeszywa milcząca skorupę
ciała, paznokci, włosów, krwi
jak włócznia na wylot
przeszywa bok

O dziwo pustki brzegi
też bywają wypukłe
jak ramiona
na których ktoś niezdarnie
umieścił dłonie

teraz gdy już nie patrzę w lustro
przez dłonie przebijają się myśli
wokół już dawno wyschniętej powłoki
pltotą się różami o płot
szukając rozpaczliwie
twego imienia

a znajdują tylko to jedno
ostatatnie które mi zostało
samotność

wszystkim samotnym

autor

Nibyktoś

Dodano: 2004-09-29 00:02:56

Ten wiersz przeczytano 515 razy

Oddanych głosów: 10

Rodzaj Wolny Klimat Smutny Tematyka Miłość

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie