Samotność.
Samotność zrywa jabłka na jesień.
Ona też pomaga wodzie płynąć.
Samotność puka do okien ciemną nocą,
Ona też wybiera kwiaty, które mają się
rozwijać.
Samotność potrafi naszeptać do ucha wiatru.
Czasem wywiewa liście z ganku.
Samotność potrafi napadać śniegiem,
Tak, że aż biało.
autor
Piotr Azja
Dodano: 2006-09-21 20:23:22
Ten wiersz przeczytano 553 razy
Oddanych głosów: 6
Aby zagłosować zaloguj się w serwisie
Komentarze (0)
Jeszcze nie skomentowano tego wiersza.