Samotność w wielkim mieście

Całkowicie się zgadzam z Tobą,
iż samotność sprzyja poezji i służy refleksjom.
Co do baroku,to niestety lubię ten koszamrek,przykład
Pałac w Wilanowie czy Łańcucie :)
Wiem wiele zdobników,no ale ja lubię ten dawny
przepych,wolę niż minimalizm :))
Trudno taka moja ułomność,ale co innego poezja,z
tamtej epoki
Pasek,Morsztyn,no nie koniecznie...:))
Dobrze,że jesteś optymistką,ja też chociaż z wiekiem
realizm rzeczywistości mnie z niego już w dużym
stopniu wyleczył.
Kiedyś mogłam rzec - niepoprawna optymistka,dziś z
okruchami optymizmu...
Co do tego prześwietlającego spojrzenia,to dusze
wrażliwców tak mają,że widzą głębiej i ostrzej.
Pozdrawiam cię ciepło i uciekam w objęcia Moreusza.
Dobrej nocy życzę:)

TZW - ta refleksja zwykle rodzi się z tego, że
wszystko zwykle bardzo uwa, wnikliwie i głęboko
obserwuje, analizuje, syntzuje i staram sie wrecz
"przeswietlac" jak rentgenem na wskros (takim
wbudowanym przenosnym hehe :P) by poznac zrozumiec
pojąc umysłem i uswiadomic zupelnie całkiem, to takim
jakie jest w istocie, moze troche tak "wydrzec"
wszystko ze srodka, tajemnice skryte i sekrety... :)
bo tak mam juz od zawsze ze wszystkim - ze wrecz musze
dotrzec do tej prawdzwej'istoty bytu" wszystkiego co
napotykam :P i to, że ta refleksja tu jest taka gorzka
i czarna - to zaden chory pesymizm ani widzenie tego
tylko co złe - to niestety naga "kosc" o której
dopiero to moje "zdjecie rtg" pokazało, jak bardzo
jest zgniła i zmurszala tam w środku, tak pozozrnie
"z zewnatrz" niedostrzegalnie wcale i wydaje sie byc
ok eh!! A ja z natury jestem mega optymistycznie
usposobiona bo w najgoszym i tak musze dostrzec jakies
pozytywne stroby czy plusy jak osiol uparty - i chyba
nawet wolałabym o wiele wiele bardziej, żeby nie było
tak paskudnie jak jest czasem na tym świecie to co
dojrze czasem ani nie widziec tak zlych rzezy cy tak
smutnych, pzygnebiajacych... a takie spostrzezenia i
"odkrycia" - ta prawda wyrywana z zewnatrz - jakos
mnie dołuja, a co gorsze jakby mi ktos na barki znów
złożył kolejney kilku tonowy głaz, z ktorym musze isc
daej przez zycie i dziwgac całą tą droge ten ciezar
dalej - jak ten "krzyz pański pod gore na Golgote", a
juz i tak dzwigam nieludzko zbyt wiele od tak
strasznie wielu długich lat - bo jakos niemal od
urodzenie ledwie chwile ten ciężar zaczęłam zbierać
intenywnie i powiekszac ciagle.... eh wybaczie mi ale
sie rozkleiłam całkiem tak w nocy tu przed wami jakos
na wspomnienie tych chwil wąłsnie, gdy szwendajac sie
kiedys samotnie w pewna ciepla noc po zaulkach mego
miasta i moim oczom ukazywało się to własnie, co w tym
tekscie opisałąm tu - i nie było przy mnie nikogo, kto
by choc poklepał po ramieniu wtedy, by łatwiej było
przełknąć tą całą gorycz, smutek i żal - udzwihgmac
ogrom tego cierpienia i łez!! ale zniesc tez i ten
niepokojacy lęk jakim mnie to napawało inapawa dalej
tak samo!!! Ale dla mnie akurat - takie samotne
spacery słuzą i to mocno iobserwacjom, i refleksji, i
tez łatwiej jakoś wpadają do łepka te celne, głebokie
czy nawet czasem - mądre też ciut, spostrzezenia czy
wnioski, może po prostu w samotności patrzy się
uważnie i wtedy tylko - się widzi tak na prawde bez
nieostrości i optycznych złudzeń, fatamorgany mirażu
fałszu przesłaniajacgo rzeczywistosc ;) A ja poza tym
to taki ewidentny typ samotnika - i jakos gwar
nadmierny ludzi i towarzystwa za wiele - umysł mi
stępiaja, mroczą, tłamszą i zaciemniają mi me wizje,
jak na ekranie projekcja zywych obrazow w techni -
kolorze, emitowana kosmiczna mocą sygnału nadajnika
mej ponad norme wyrośniętej dziko wyobrazni.... ;P a w
samotnosci mysli płodne rosną i mnoża sie co raz
piekniejsze, umysl rozwija skrzydla i wzbija sie co
raz wyzej hen po granice percepcji... :) samotnosc
służy też poezji - bo ona w samotnosci rosnie
urodzajnie jedynie!! I raz jeszcze - wybaczcie mi tego
posta proszę - bo to umysł szwankuje mi całkiem
zepsuty od nadmiaru tej okropnej nieznosnej - polskiej
poezji barokowej - jedynej jakiej namietnie nie kocham
ze wszelkich epok, czasow jakie sa!! barok niestety -
mnie rozwala i torturuje heheheh :P byle juz to zdac w
koncu jakos i moc zapomniec o tym okropnym barokowym
koszmarku!! :))

Ciekawy wiersz, spojrzenie na miasto, na tłum ludzi..
podoba mi sie

Miasto obrazem człowieka

Zagubienie w tysięcznym tłumie,
w cywilizacji: asfaltu,ateizmu,bomb nuklearnych i
innych toksyn toczących gangreną patologie społeczne,
wewnątrz tkanki rodzinnej...
Bardzo dobry test,jak zwykle pełen refleksji,niestety
bardzo gorzkiej i głębokiej w swej wymowie.
Pozdrawiam z podziwem:)
Dobrej nocy i miłego dnia życzę:)