Samotny człowiek...

Samotność...czy to właśnie mnie jest przeznaczone?

W księżycowym pyle...pośród gwiazd...
Rodzi się postać człowieka.
Wstaje bardzo powoli...
Rozgląda..."Może ktoś na niego czeka?"...
Przecież dla kogoś został zrodzony...
Wytęża swój wzrok...
Próbuje coś zobaczyć...
Lecz wokoło panuje ciemny mrok.
Zaczyna krzyczeć...
Chce przekrzyczeć ciszę i mgłę...
Pragnie nie być całkowicie sam.
Wykrzyczeć, że ma tę jedyną osobę...
Nagle słychać ciche krzyki bólu...
Prawda dochodzi do samotnego człowieka...
Leży skulony na ziemi...
Już wie,że nikt...nigdy...na niego nie czeka...

Ten wiersz powstał nagle...tak nagle jak ja...stałam się samotna...

autor

Monikosik

Dodano: 2006-08-03 20:29:14

Ten wiersz przeczytano 611 razy

Oddanych głosów: 3

Rodzaj Nieregularny Klimat Smutny Tematyka Wiara

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie