Samotny księżyc
Wokół półmrok, płonąca świeca
otoczenie ciemne rozjaśnia
migocąc płomień wątły wznieca,
słychać sąsiadów waśnie.
Ciemne niebo nad nami,
księżyc drepcze z uśmiechem
kołując między gwiazdami,
odbija światło echem.
Człowiek samotny wśród ludzi
jak "łysy" otoczony gwiazdami,
lecz żyje bez uśmiechu
i płacze w ukryciu czasami.
Komentarze (9)
najsmutniejsza jest samotność otoczona kręgiem
ludzi...pozdrawiam :)
Witam Was wszystkich i dziękuję za trafne
spostrzeżenia w komentarzach.
Miłego, udanego dnia. Pozdrawiam Was
Tak czasami jest i u mnie
Milego:)
Takie życie panie kolego.
jak księzyc teskni za dniem
tak człowiek za miłością
Och słońce dlaczego ciebie nie ma nocą w:)
witaj...samotny wśród ludzi to jest smutne ale tak
czasem bywa - bardzo ładny wiersz:-)
pozdrawiam serdecznie:-)
Witaj Wojtku smutek i samotność wśród ludzi to
ostatnio często spotykana sytuacja...gonitwa za
kasą...deptanie przyjaźni i wartości
społecznych...bardzo trafne i ładnie ujęte
spostrzeżenie...pozdrawiam serdecznie.
Tak niestety bywa, samotność
gdy wokół pełno ludzi, to dziś niestety reguła, dobrze
ją ukazałeś Wojtku.
Pozdrawiam serdecznie.
samotni jak nasz naturalny satelita księżyc.
Astronomowie odkryli jednak ostatnio, że mamy od
jakichś 100 lat drugiego satelitę, taki okruch skalny