Samotny przechodzień

Samotny przechodzień w białej alei i cisza słonecznego popołudnia,
Wiatr lekko kołysze zieloną łodygę, w takt starej melodii patefonowej.
Jak przewrotne czasami bywają uczucia, jakie one potrafią być złudne,
Gdy pozwolisz sobie na chwilę nieuwagi, gdy pragniesz nadziei nowej.

Trzepot skrzydeł gdzieś obok… to anioł czy ptak wystraszył się cienia?
Kiedyś raj był na ziemi, kraina wiecznego szczęścia, dziś już tak daleka.
Może ktoś pamięta owe dzieje, ale i tak już nie zna prawdziwego imienia
Tego, kto grał na harfie tylko dla ciebie, a teraz wciąż milczy. Czas ucieka.

Cichną kroki, sylwetka znika w półmroku, jeszcze chwila i ustaje wiatr.
Powietrze jest ciężkie od woni kwiecia, ale w dłoni brak owego tulipana,
Którego magia zamieniała śnieg w płatki wiśni, a potem duszę ci skradł.
Dzień się ma ku końcowi. Pora już iść. Który to już dzień spędzasz sama?

autor

emmanuel

Dodano: 2007-04-22 15:44:35

Ten wiersz przeczytano 482 razy

Oddanych głosów: 5

Rodzaj Rymowany Klimat Melancholijny Tematyka Miłość

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie