Samsara istnienia

Powiedz, dlaczego tak staro się czuje?
Czyżby dusza posiwiała okryta całunem wieczności.
Nade mną przelatują wrony z szumem czarnych skrzydeł,
wiosna rozkwita w cudowności trwania,
magnolia strzeliła wdzięcznym pąkiem
dając znak jak baletnica na puencie,
zatrzepotały motyle w obłokach kwitnącej jabłoni.
A ja niemienie staro się czuje!
Całuje wspomnienia chwil co przeminęły jak wiosenne burze
nieuchwytną błyskawicą, negatywem z bożej łaski.
Czy to już wszystko, czy wszystko było?

To ten moment gdy odejść mi przyszło z błahego świata,
co istnieje na próżno jak mgła chłodnej jesieni,
odejdę jak anioł co oblatał girlandy zachodów
i wschodów słońca, zatoczył krąg aureolą zwycięstwa.

Odejdę jak miraż w pustynnym żarze co nie jest
ni prawdziwy ni ułudny, pochwycę mrok nocy
jak kir żałobny i ułożę do snu za krzywizną powiek.
Ucałuje śmierci chłodne oblicze jak księżycowa poświatę
jak usta kochanka napiętnowane gorzkim smakiem.
Ujmę szpetną dłoń jak by mi dłonią najmilszą była,
przytulę się do czarnego łona jak do matki czułej
i pójdziemy razem - ramię w ramię oboje samotni,
tam gdzie dogasają gwiazdy, gdzie umierają motyle
gdzie wszystko co trwa ma swój koniec i początek.
Zerwie się nić życia jak to nić pajęcza obleczona
kroplami łez jak rosą, płaczem świtania.

Odejdę, przeminę, zamilknę westchnieniem
by rozpłynę się w nicość za samsarą istnienia.

,,Nic się nie da zmienić: statystycznie wypada jedna śmierć na jednego człowieka" Krzysztof Mętrak

autor

Nanna

Napisany: 2000-04-10 Dodano: 2015-04-22 11:41:23

Ten wiersz przeczytano 652 razy

Oddanych głosów: 7

Rodzaj Bez rymów Klimat Melancholijny Tematyka Śmierć

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie