Sara - rozdział II

Pozdrawiam Was kochani i pięknie dziękuję, za bardzo sympatyczne komentarze:)

Z uwagi na to, że mój pierwszy rozdział opowiadania Was zainteresował i prosicie o następny, więc zamieszczam go. Tu chciałam dopowiedzieć, że pewna szokująca kwestia w tymże rozdziale oparta jest na faktach, zaś dalsze losy bohaterki, to już raczej wytwór mojej wyobraźni.


Sara poniekąd zakłopotana a także i zawstydzona propozycją Sebastiana, przyjęła zaproszenie po czym szybkim krokiem opuścili przystanek, który na zadbany raczej nie wyglądał. Szli w milczeniu, spoglądając co jakiś czas na siebie i uśmiechając się przyjaźnie. Mijali małe drewniane domki, owocowe drzewa w sadach, a także łany zbóż, które złociły się na polach w blasku zachodzącego słońca. Sara zaniepokojona dość długim i wyczerpującym marszem zapytała, czy jeszcze daleko do domu jego rodziców. Sebastian spojrzał na nią z lekkim uśmiechem, po czym wskazał na piękny piętrowy dom, który było już widać w zasięgu wzroku. Ucieszona dziewczyna poweselała, a jednocześnie ni stąd ni zowąd posmutniała i obsunęła się na ziemię. Sebastian pochylił się nad nią i próbował cucić, co w rezultacie osiągnął. Była tak wyczerpana podróżą, ponadto głodna i nieszczęśliwa, co wszystko dało wyraz w omdleniu. Chłopak podniósł ją i wziął na ręce niosąc aż pod sam dom, po czym posadził na ławce. Kiedy doszła do siebie, nie mogła uwierzyć w to co się stało. Obcy dla niej mężczyzna niósł ją na rękach, był miły i opiekuńczy - cóż mogła chcieć więcej. Momentami myślała że to wszystko jej się śni, lecz była to piękna jawa, która nawet w myślach nigdy nie pojawiła się. Gdy tak była pochłonięta rozmyślaniami nad tym co ją spotkało, zza domu wyłoniła się kobieta z uśmiechem na twarzy, zmierzając prosto w ich stronę. Przywitała się z synem, po czym z zainteresowaniem i z jeszcze milszym uśmiechem, podeszła do dziewczyny i zapytała - kto to. W tym momencie Sara była tak onieśmielona a równocześnie szczęśliwa, że ktoś obcy serdecznie ją wita. Sebastian nie namyślając się długo, przedstawił matce swoją znajomą, jako przyszłą żonę. W tym samym czasie podszedł też do nich jego ojciec, który usłyszał słowa syna i bardzo miło przywitał swoją przyszłą synową. Sara poczuła nagły dreszcz, potem słabość która zwiastowała ponowne omdlenie, lecz przyszły mąż w porę zareagował i dziewczyna znalazła się w jego ramionach. Była tak skołowana i nieprzytomna ze szczęścia które ją spotkało, że w tych objęciach najchętniej zostałaby do końca życia.

autor

Isia05

Napisany: 2014-11-16 Dodano: 2016-07-19 00:19:23

Ten wiersz przeczytano 1241 razy

Oddanych głosów: 33

Rodzaj Bez rymów Klimat Refleksyjny Tematyka Życie

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie