Satelita

Wystrzelony przed wiekami w próżnię przestworu, rozbłyska w słońcu,
niknie w cieniu planety.
Złoty cherubin z laboratorium człowieka,
umierający ptak.
Zimnymi oczami ― przeszywa wciąż
atmosferyczne warstwy
z porozrywanymi od wiatru, skłębionymi flotyllami chmur ―
noc
i dzień,
i znowu noc…

Milczący świadek zindustrializowanych krajobrazów.
Wyeksploatowany obserwator startujących w jaskrawym dymie wybuchu
nowych pokoleń ―
kosmicznych pocisków.

Zygzak błyskawicy zniknął, lecz zapalają się wciąż
kolejne łuny burzowych frontów,
bądź pulsujących od neonów miast.

Oddala się, a jednocześnie jakby coraz bardziej spowalniał swój lot ku nieskończoności,
ku niewidzialnemu,
ku całkowitej czerni za gigantyczną bramą,
malejący,
drżący ognik.

(Włodzimierz Zastawniak)

https://www.youtube.com/watch?v=TSCL2-e08Wk

autor

Arsis

Napisany: 2017-08-27 Dodano: 2017-08-27 03:15:50

Ten wiersz przeczytano 357 razy

Oddanych głosów: 3

Rodzaj Wolny Klimat Refleksyjny Tematyka Przyroda

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie