Scena jednego aktora

Uderz w klawisze, wywołaj nastrój wieczora
Prowadź mnie muzyką, scena słowa jest głodna
Zaprzestań grania, pogłos za scenę się chowa
Przestrzeń teatru, wypełniają moje ciche słowa

Latarnie, ciemność wypełnia światłem bladym
Reflektor na mnie, na twarzy oparł światło jaskrawe
W ciszy teatru moje słowa poezji płyną szeptu śladem
Ze sceny słychać poezję pajęczyną złotą tkane

Zaczyna się spektakl , już u jego progu
Majaczy w ciemności miłość która czeka
Dla miłosnej poezji, zawsze kręta droga
W poezji najpiękniejszych słów , jak rzeka

Słowa wymawiam delektuję się nimi, taka potrzeba
Nie wymieniam kwiatów, księżyca, schowane słońce
Teatr wypełniają słowa jak noc gwiezdna
W przenośniach je najpiękniej, spajam i łączę

Uderzaj w klawisze, subtelnie, bez końca
Wypowiem słowa, jakbym wychylił kieliszek do dna
Poezją wypełnię oczy widzów, ich łez tysiąca
Karmię słuchaczy, która słów poezji jest głodna

Muzyka zanika, reflektor zgasł
Tylko echo muzyki i latarni poblask

Autor:slonzok-knipser

autor

slonzok

Napisany: 2011-12-10 Dodano: 2011-12-11 05:57:42

Ten wiersz przeczytano 820 razy

Oddanych głosów: 7

Rodzaj Rymowany Klimat Ciepły Tematyka Sztuka

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie