Schody

Przed łódzkim pałacem u wejścia bocznego,
co dzień siada grupa sejmu ulicznego,
dawniej się po schodach pięła finansjera,
dzisiaj na nich siada zwyczajny przechera.

Na 1 Maja to się wszystko dzieje,
gdzie mieszka biedota, która postrach sieje,
wiecznych bezrobotnych tutaj nie brakuje,
bo głównie flaszyna czas ich absorbuje.

Na schodach siadają, wieczoru każdego,
dawnego pałacu rodu Poznańskiego
i chociaż mieszkańców nigdy nie widzieli,
poprzez zasiedzenie prawa do nich mieli.

Gdy już miejsca zajmą, troszkę potrunkują,
tajemnice fachu młodym przekazują,
którzy siedząc w kucki nauki dostają,
czym w swym przyszłym życiu kierować się mają.

Tak dzieciństwo całe upływa w tej szkole,
a gdy już dorosną nie chcą być „robole”
i łatwego chleba w złodziejstwie szukają,
za co też ich łapią i w ciupie sadzają.

Gdy z wiekiem wracają na łono swobody,
to im pozostają już tylko te schody,
pokolenia całe się tu edukują,
ucząc się w pałacu, stary fach szlifują…

autor

M.N.

Napisany: 2017-07-03 Dodano: 2017-07-03 08:06:35

Ten wiersz przeczytano 1689 razy

Oddanych głosów: 11

Rodzaj Rymowany Klimat Refleksyjny Tematyka Obyczaje

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie