Ścieżka

wydeptałem ścieżkę w zbożu słów dojrzałych
puklem traw sennych nad ranem
idę między dniem a suchą wargą jarzębiny

krwawym okiem maku dotykam
nieba szorstkiego jak kamień

szukam swego cienia w wyschniętej kałuży
ciemnej jak nocą wołanie

unoszę się samotnym oparem
w sypkim ziarnie czasu
topniejącym szeptem

by serce otworzyć ostrym kolcem tarniny
strugą czerwieni wprost na ziemię
w ramiona Chrystusa na krzyżu

autor

Amadeusz

Napisany: 2005-08-15 Dodano: 2006-10-28 10:10:46

Ten wiersz przeczytano 392 razy

Oddanych głosów: 4

Rodzaj Biały Klimat Melancholijny Tematyka Życie

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie