Sen jak testament

Dziwny sen mnie nawiedził jakby był zwierzeniem,
że pragnę się podzielić, tym co budzi sprzeciw.
Rozmyślałam o życiu i jego ocenie,
sortując swoją przeszłość, zanim przyszłość zleci.

Przeżyłam rożne dzieje, udręki, rozpacze.
Koczowałam na gruzach zburzonego domu.
Na wspomnienie, dziś jeszcze krwawo serce płacze.
Drogi mojego losu nie życzę nikomu.

Teraz kiedy choroby chcą mi wydrzeć życie,
krzyczę nie! Walczę z nimi do ostatniej siły.
Kocham świat, jest tak piękny, czemu mnie dręczycie?
Czekajcie jeszcze trochę, by się sny spełniły.

Patrzę jak rosną wnuczki, cieszą się synowie.
Jak to wszystko zostawić? Odejść stąd? O zgrozo.
Nie pisać więcej wierszy? kto ten czas opowie,
że żyłam na tej ziemi poezją i prozą .

Szukałam źdźbła miłości, ciągle swój krzyk słyszę.
A kiedy już odejdę i pustka zostanie,
wczujcie się w zostawioną tu przeze mnie ciszę,
czytajcie wiersz na nowo, jak duszy testament.

autor

julka56

Napisany: 2017-01-20 Dodano: 2017-02-20 11:28:52

Ten wiersz przeczytano 975 razy

Oddanych głosów: 20

Rodzaj Rymowany Klimat Smutny Tematyka Życie

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie