Sen o pociągach

Boję się i kocham pociągi,
bo potrafią zrobić krzywdę,
ale i przenieść na swym grzbiecie
w zbiorowisko smutnych pasikoników
w zaniechany na jawie sen
w szeroki uśmiech Angeliki
i w tunel i na szczyt góry

Dlatego to kocham pociągi , co jak Los
miażdżą samobójców i roztargnionych,
oraz rzesze dzieci, starców i kalek
Pociągi są też krewnymi popędów, też ciągną,
ciągną nas za sobą, jak koledzy z dawnych lat,
równie bezlitośnie, z równą im cudną aurą zła
przy powitaniach i pożegnaniach

Kochanków ostatnie pocałunki
Powiew chusteczek ze starych taśm filmowych,
ale i transporty bydła do obozów i rzeźni,
ale i zapchane ludźmi migrującymi jak ptaki
za chlebem i nadzieją lub przed wojną

Są ruchem, są krwiobiegiem, są Losem
Rekwizyty snów pięknych i koszmarnych
Śniły się już jaskiniowcom
nosząc wtedy nazwę Bogów i bizonów
i znajdując schronienie na ścianach
mrocznych grot

Niezrodzone i niestworzone
Ogniste smoki ze snów Bogów
co przerażone raczkującą ideą pająka
z Nieba uciekły na Ziemię
by w snach ciałach i pociągach
znaleźć swój Dom

Kiedyś staną się jak Serafiny, uwolnią tłum,
wraz z jaskółkami i zaśpiewają po jaskółczemu
psiemu gadziemu wiatrowemu i po swojemu
wydadzą okrzyk ni to smutny ni radosny
z ukryć swych wychodząc
i skończy się Czas

autor

Belamonte

Dodano: 2009-06-08 18:29:24

Ten wiersz przeczytano 732 razy

Oddanych głosów: 3

Rodzaj Wolny Klimat Optymistyczny Tematyka Wiara

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie