Senny portret
Czarny gąszcz w którym gubię myśli i słowa. Ciemna aleja mojego zapomnienia I twoje usta jak rafa koralowa ratują mnie z krainy cienia. Zapalasz ogień w którym płonę i dno tracę i nicość mnie pożera w nadziei bezmiaru tonę. A moja dusza z rozkoszy umiera W cichym szepcie twoim się zamykam I głośniej proszę cię nie mów bo będę jak zorza, co znika wystraszona na dzwięk dna zbyt głośnych tonów. Dotykaj mnie jak kwiat najczulej Bym nie rozpłynęła się jak mgła poranna i proszę do snu mnie utulaj gdy nawet nie będę senna. Lecz nigdy przenigdy nie mów o mnie moja bo należę do nicości bo jestem tylko swoja Jestem symbolem wolności. Lecz proszę nie znikaj gdy otwieram oczy bądz przy mnie gdy ziemia jest dniem opleciona bo życie się już dalej toczy bo umieram stęskniona...
Komentarze (0)
Jeszcze nie skomentowano tego wiersza.