a serca wciąż do siebie biją...

Zamazać swoich grzechów obraz,
napaćkany odręcznie,
nie potrafię,

Z ciszą do Ciebie wychodzę
by przemienić ją w huk
wodospadu moich uczuć,

odetnij pępowinę strachu,
zanurz swoje dłonie w mojej duszy,
zrozum, uwierz,

gniję bez Ciebie,
gdzieś w kącie całego życia
po prostu i tak normalnie,

czy warto mówić NIE?
czy warto tak się katować,
gdy nasza miłość tańczy na krawędzi?

i dokąd to wszystko doprowadzi,
osobno i wciąż cierpiący,
a serca wciąż do siebie biją...

autor

Caym

Napisany: 2010-09-01 Dodano: 2010-09-02 15:41:13

Ten wiersz przeczytano 481 razy

Oddanych głosów: 4

Rodzaj Bez rymów Klimat Melancholijny Tematyka Miłość

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie