Serca wypalone obszary

Dusz się, gardło zaciska pętlę wokół chęci życia, nos zatkany ołowianymi wspomnieniami,
choć piękne, ciężkie to myśli, upstrzone cierniami.
Duszę się, tak boli, tak zalewa me spojrzenie purpura krwawiącego umysłu,
i chciałbym odpocząć trochę, chciałbym jeszcze przez chwilę za ręk ę Cię potrzymać.
A jednak jest prawdą me otoczenie, żadna ułuda,nie musze przecierać oczu,
płonie pośpiesznie ma chęć istnienia między tak wielkim niczego ogrodem.
Żadna radość już,tylko nadzieja kopie leżącego,
nie skatuje na śmierć,a torturować będzie bez przerwy.
Ale nie chcę jej przegonić, kto wie, może ona mnie nie zdradzi, nigdy nie zdradziła,
więc cierpię w czekaniu, lecz walczę z łzami,każda kropla powstrzymywana ostatkiem siły.
I trwam, i kocham bez przerwy, wypatruję Cię w oddali,
zachlapany kawałkami serca, co wybuchło z rozpaczy.
I ścieram z siebie resztki złamanej duszy, i składam je bezradnie, płacząc, by się udało,
jak dzziecię, co nie chce uwierzyć, że kiedyś dorosłe się stanie.
I patrzę w niebo.Cichutko proszę.
Spadnij znów stamtąd prosto w me ramiona.
Prosto w serca wypalone obszary,moje kochanie,
czekam i wierzę.Wiara mnie krzyżuje,wiara mym pokarmem.

autor

rebel

Napisany: 2007-03-19 Dodano: 2007-03-19 16:28:08

Ten wiersz przeczytano 826 razy

Oddanych głosów: 9

Rodzaj Rymowany Klimat Smutny Tematyka Miłość

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie