SERCE
Serce wyrwane
z szarej przeszłości.
Wiatrem wolności
zaczyna bić.
Ognisty podmuch
własnej miłości
podsyca żar, tak
dzień za dniem.
I już do przodu
rusza z mozołem
ciało zrzucając
rudą rdzę.
Płonące serce,
a w jego środku
niebieskooki okruch
lodu tkwi.
autor
Slavo
Dodano: 2019-11-02 08:46:37
Ten wiersz przeczytano 759 razy
Oddanych głosów: 7
Aby zagłosować zaloguj się w serwisie
Komentarze (6)
Z sercem o Miłości, z Miłości o sercu.
Ech ta miłość. W ileż to poetyckich odsłonach można ją
ująć:)
Pozdrawiam.
Marek
Witaj.
Serce dotknięte bólem, wyrwało się na wolność,
zachowując jednak okruch lodu w sercu.
/doświadczenie, to sprawiło/
Podoba się wiersz.
Pozdrawiam.:)
hm...melancholijnie jednakże ja wolałabym aby
niebieskooki płomień nadziei tlił :) pozdrawiam
Nie pozostało nic tylko poskromić ten niebieskooki
okruch; pozdrawiam serdecznie.
Slavo dlaczego "lód" a nie płomień? Wiesz że miłość
ogrzewa a nie ziębi, chyba, że... no właśnie.
Miłego dnia, zamień lód na iskrę, głębiej niechaj
wniknie.