Serce mroku

Wśród zielonych błękitów coś się pieni, coś wrze
Niespokojna choć gładka tafla niknie we mgle
Za spojrzeniem mym głębia - pada na dno jak cień
Za odgłosem jej - cisza kładzie niebo na świat
Za oddechem jej - upiór, co w tę toń dawno spadł
I na wieki rozkołysał czerń.

Mijam błękit i zieleń, w zimny zapadam mrok
O ciemności i głazy mglisty rozbijam wzrok
Szumi pieśń, śpiewa głos, krzyczy ze wszystkich stron
Mijam wraki i sieci, co osiadły na dnie
I ten głos - i ta pieśń - wciąż ku uszom mym mknie
I kołysze znów ciemną toń.

W tyle zostały fale, tu nie słyszę już fal
Głos wśród ogromu wód wciąż unosi mnie w dal
Brak już tchu i spojrzenie wśród ciemności się mgli
Śpiewa znów, szumi pieśń, z dala cień, biała dłoń
Mglisty wzrok, mglisty słuch, wciąż przybliżam się doń
Wśród ciemności coś nagle się skrzy.

Z oczu mrok, co niejedną na śmierć wykrwawił noc
Z dłoni blask, co przyćmiewa chwałą swą każdą moc
To legenda, co pieśnią wabi w błękit i czerń
Z ust ten śpiew, co ogłusza, mami i umysł mgli
Z ust ten uśmiech, co podstępnym ostrzem zabija sny
I co w serce się wbija jak cierń.

To legenda, co pozostać powinna wśród wód
Co nieznanym być winien dłoni morderczych lód
Ci zwabieni legendą, spadną na dno jak wrak
I przepadną wśród fal - i ogarnie ich mrok
Wyczekując następnych, którym pieśń zaćmi wzrok
Których ciemność pochwyci we łzach.

autor

Sjanna

Napisany: 2005-06-05 Dodano: 2005-06-05 18:05:52

Ten wiersz przeczytano 597 razy

Oddanych głosów: 2

Rodzaj Rymowany Klimat Mroczny Tematyka Fantastyka

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie