Siedząc na ławce w parku
Siedząc na ławce w parku
Obserwować można dziewczynkę
W sukience w żółte i czerwone kwiatki,
Która znalazłszy na ziemi karteczkę
Czyta ją po cichu, a uśmiech jej powoli
Zachodzi za trzęsący się ze wzruszenia
podbródek.
Dziewczynka rzuca kartkę na chodnik
I ze łzami w oczach
Tuląc misia do piersi w naiwnej nadziei
Ochrony przed złem świata
Ucieka.
Kartka rzucona przeze mnie zawierała
tekst
Niecodzienny:
„smutne jest czekanie żuka gnojarza
na śmierć
tuż po tym, jak nieostrożnie przewrócił się
na plecy
słońce pali mu źrenice
chitynowa skorupka topi się na wrzącym
betonie”.
Komentarze (0)
Jeszcze nie skomentowano tego wiersza.