Siła gatunku

usiadła wreszcie w domowym zaciszu,
już pewna tego, że się jej udało
że nigdy więcej nie zbruka jej domu
to nienawistne, wstrętne, nędzne ciało

to ten, co właśnie od dłuższego czasu nękał ją ciągle swoja obecnością
i niszczył spokój, przydawał zgryzoty, zda się z właściwą tylko sobie złością

a obrzydzenie, które k'niemu czuła
nigdy nie bladło...nigdy nie znikało
na jego widok i na to co czynił,
drżeniem jej ciało wciąż reagowało

teraz, gdy była prawie pewna tego,
że już go nie ma, że nigdy nie wróci
że jej dobytek, dom i ona sama
są całkiem wolne od zwierzęcej chuci

siedziała wolna i rozanielona,
omiotła wzrokiem ściany, szafki, blaty
oko jej czujne odebrało bodziec,
na bieli firan znany punkt pstrokaty

o zgrozo moja ! o nieznośny losie! siedział!był!wrócił! władczy i bezczelny
trwał na pozycji... gotów do ataku,
aż nazbyt będąc swej naturze wierny

jej przerażenie sięgnęło zenitu,
jej przerażenie do kwadratu stało
gdyż z jego cichym, tajemnym powrotem, nowym narybkiem z firany powiało

trwał tam w bezruchu przy swojej wybrance spod skrzydła śledząc owo przerażenie
miał wszystko za nic i z wielkim spokojem kontynuował swoje zamierzenie

i tylko patrzeć jak państwo Molowie, spłodzą molątka nowej generacji
które wyfruną z szafek i szufladek,
aby zaświadczać o molowej nacji

Epilog :
tak prawdziwie grozą
przez wiersz cały wiało
aż się zagrożenie
molem okazało

autor

jasmin57

Napisany: 2016-06-16 Dodano: 2018-02-05 02:33:15

Ten wiersz przeczytano 800 razy

Oddanych głosów: 13

Rodzaj Rymowany Klimat Obojętny Tematyka Życie

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie