Skarb samego siebie
Stłuc obrazy minionych chwil
przekreślając tego kim się jest
z połamanymi włosami i zakrwawionymi
oczami
tak po prostu zacząć od początku żyć
udając że dopiero pierwszy raz ujrzało się
świat
i od nowa tak uczyć się żyć
bez ciężaru wspomnień
bez ciężaru decyzji i wybranych dróg
lecz zbyt bardzo zakopałem w sobie pewną
rzecz
muszę być sobą by zachować to co
najpiękniejsze we mnie jest
czasem skarb spowija w swych głębinach
morze pełne łez...
autor
NOTHING
Dodano: 2008-03-23 21:59:28
Ten wiersz przeczytano 518 razy
Oddanych głosów: 5
Aby zagłosować zaloguj się w serwisie
Komentarze (3)
Kurcze Adrian to jest to! ten wiersz mnie poruszył do
głębi.Już wyobraziłam sobie stłuczenie obrazów
wspomnień zrobiło mi się tak przyjemnie a za chwile
sprowadziłeś mnie na ziemię,ale najbardziej i tak
podoba mi się ostatnie zdanie :...czasem skarb spowija
w swych głębinach morze pełne łez..."
Nie można uciec od samego siebie, to kim jesteśmy
różni nas od innych i mimo naszej przeszłości której
możemy się wstydzić, lub żałować dalej jesteśmy
wartościowymi osobami:) Nie zmieniajmy się i nie
zaczynajmy "żyć od nowa":) idzmy naprzód :) + Dobrze
napisane :)
lepiej być sobą i iść przez życie z podniesioną
głową,a wspomnienia bolą,czas rany goi.Podoba mi się
wiersz-plusik zostawiam