Skazaniec

Człowiek wtrącony niczym do ciemnego zimnego lochu
Bez drzwi, okien,
Nie słyszy nic, nie czuje nic,
Ani głodu, ani zimna, gorąca czy radości
sam smutek żal, gorycz, nienawiść, rozpacz w jego sercu

Klucz do lochu przepadł,
Niczym w otchłani tartaru
żadnego światełka na lepsze jutro
I żadnej pomocnej ręki już nie ma
Dlaczego?
Bo ostatnią ja obcięłam

Skazaniec jest w potrzasku
Nie ma kajdan
Ale z nimi lepiej niż bez nich
obraca się dookoła szuka wyjścia
Nie ma
Serce zamknął na wszystkich i wszystko co dobre
Każdy dla niego jest zły
Wredny, nieczuły, szyderczy
Gdyby mógł wykorzystał by spodnie za węzeł szubienniczy

Co gorsze?
Nagość?
Nagość grzechu?
Czy nagość
Braku zrozumienia z resztą świata?

Pustelnik przy nim to osoba szczęśliwa

Skazaniec oszalał
Postradał zmysły
Czasem psychiatra jako jedyny
Zagląda i lekami zadowala
Ale skazaniec jest jak roślina
Nie czuje, nie myśli
Tylko fika jak roślina

Został sam w 4 ścianach

Nikomu nie wadzi
Już

A świat na zewnątrz-szczęśliwy
Już

autor

karla

Napisany: 2008-07-07 Dodano: 2008-07-07 18:43:53

Ten wiersz przeczytano 451 razy

Oddanych głosów: 3

Rodzaj Bez rymów Klimat Dramatyczny Tematyka Życie

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie