skazany na życie

Słyszę o czym żywo mówisz,
o czym prawisz, kogo judzisz,
komu sztylet w serce wbijasz,
kiedy błędy wypominasz.

Móc się starać o pociechę,
marne trudy, wracasz echem.
Daj mi spokój, znikaj zaraz,
wielce nudzisz, gorzki marazm.

Wiele rzeczy mógłbym zrobić,
gdybyś Ty mi przestał grodzić,
wiecznie struty, straszne brzemię,
jakie Cię zrodziło plemię?

Wciąż mnie ganisz, nawet teraz,
że coś tworzę, zamilcz nieraz.
Byłoby się żyło cudnie,
gdybyś zaczął mówić schludnie.

Niszczysz nastrój i zawadzasz,
jest mi przykro, że przeszkadzasz,
każdą chwilą mi urągasz,
oczekujesz i doglądasz.

Ach, rozumiem, dbasz tak o mnie,
nie wybaczam, nie zapomnę.
Ścieżkę trwogi, strach wybrałeś,
kim mnie tworzysz, tym się staje.

Jedno tylko wiedzieć musisz,
dobra we mnie nie zadusisz.
To nadzieja lśni nieśmiało.
Tak niedużo, lecz niemało.

autor

Cekace

Napisany: 2013-04-26 Dodano: 2013-04-26 01:00:32

Ten wiersz przeczytano 1117 razy

Oddanych głosów: 7

Rodzaj Rymowany Klimat Wrogi Tematyka Życie

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie