Skazany za życia
Płomień żarzył wielką mocą
wciąż nie znika
Dawał uśmiech każdą nocą
ból przenika
Krzyczy dusza słowem prosi
wróć jasności
Tęskna wzroku czasem skosi
treść nicości
Płynie chmurą potok deszczu
twarz przemyje
Ciałem rządzi chwila dreszczu
płacz zakryje
Blady obraz serca bicia
rytm przerwany
Kończy zegar jego życia
już chowany
Świeci znicza droga modłów
szmer litości
Przegrał niebo piekła połów
brak miłości
autor
Gaudium cum pace
Dodano: 2008-03-06 13:46:30
Ten wiersz przeczytano 623 razy
Oddanych głosów: 15
Aby zagłosować zaloguj się w serwisie
Komentarze (6)
Wiersz liryczny, ciekawy stylistycznie,
przedstawiający cierpienie i brak milości.
W ciekawy sposób przedstawiony smutek i brak miłości
za pomocą poezji. Wiersz płynny w odbiorze.
Skazany za zycia i te slowa...Przegrał niebo piekła
połów
brak miłości hmmmmm przygnebil mnie Twoj
wiersz...mimo to dla Ciebie usmiech swoj sle:)
smutek w bardzo poetycki sposób pokazany...
Miłość jest tym niebem! Przed nim otwarło sie piekło
bólu i cierpienia. Wstrząsający obraz rozpaczy po
utracie miłości.
bardzo ładny wiersz..ładnie ujmujesz smutek:)zostawiam
+:D