Skreślając siedem ważnych liczb

Spadając w otchłań bez dna
nie można odbić się od skutej lodem
ściany pewności i ziemi.
Krzyk niesie echem duszne powietrze.
Mój ogień jednak wciąż płonie
nie może strawić ciała i duszy tylko wokół
parzy wszystko co bliskie.
Przemienia w popiół mój czas
ale bezdenna przestrzeń nigdy nie skończy się.

W desperacji
- błogosławieni ci, co nigdy nie musieli być.
W desperacji
- czy zbawienie jest dla tych, co nigdy nie musieli walczyć?!

Moja Bestia
wyciąga lepkie macki - chce się chwytać ścian.
Kłamliwa gnida - oto jestem właśnie ja.
W żywe oczy zdrajca, nawet w środku dnia.
Słuszny gniew, to nadal gniew - oto ja.
Chciwość - nie! Lecz piszę codziennie podanie
na szczęścia łut, to co myślę, że należy się
nikomu tak, jak teraz ja - godności głód.
Skąpstwo - nie! Lecz wolno tym, co tak jak ja
przepychać muszą się wśród kwadratowych ścian.

Wciąż po kanałach szukam swego ciała
gryzą mnie szczury, czuję smród ponury.

Przyszłość - tak i nie.
Nie mam o niej pojęcia.
Tracę powoli zaklęcia
szukam godnego zajęcia.

Mord, dziki mord! - możliwy jeśli bardzo nie mam, czego chcę.
Tort, tłusty tort, a wolał by spaghetti z jelit tego zła
gdyby można było spersonifikować coś, bo nie kimś
mogę nazwać zalegający mi ze szczęściem los.

autor

Wiwern

Napisany: 2011-01-31 Dodano: 2011-01-31 00:06:02

Ten wiersz przeczytano 601 razy

Oddanych głosów: 6

Rodzaj Toniczny Klimat Wrogi Tematyka Życie

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie