SKROMNOŚĆ

Żyła sobie świnka skromna
Dobra, mała i pokorna
Nie wiedziała co to złości
I nie znała złośliwości

Aż pewnego dnia pięknego
Napotkała nadętego
Ogromnego pana pawia
Paw ten tak do świnki mawia

Jestem piękny i wspaniały
I intelekt mam nie mały
A Ty świbko biedna mała
Jesteś tak niedoskonała

To się świnka rozzłościła
Pierwszy raz złość taką czuła
Gnała pawia przez podwórko
Aż ostatnie stracił piórko

I tak został pawi król
Pozbawiony pięknych piór
Ty więc nie bądź zbyt zuchwały
Gdyż nikt nie jest doskonały.

autor

kitka

Dodano: 2005-07-10 12:15:18

Ten wiersz przeczytano 1502 razy

Oddanych głosów: 4

Rodzaj Rymowany Klimat Wesoły Tematyka Dla dzieci

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie