Słaby, czyli człowiek

W kręgu zła
śmierć wybawieniem.
Wznoszę toast
ciepłą krwią.
Za lichy los,
by utopił się
w rzece łez.
Za wieczną duszę,
tego, co piękne.
Za kruki na śniegu.
Za czysty śmiech.

Odłamki uczuć
utkwiły w sercu.
Ból pozwala pamiętać.
W ciemnej celi
myśli są jak nietoperze.
Wbijają szpony
w zakamarki umysłu.
Wypatrują mroku.
Z nastaniem świtu zastaję
głupca upojonego winem.

Uciekam od lustra i kontaktu.
Światło płoszy demony.
- uwolnione są niepoczytalne.
Bezwolny, ciemny kształt
kuli się w kącie pokoju.
Dostrzegam w nim siebie
i to przeraża mnie najgłębiej.
Spokój osiągalny w nocy,
mija się z promieniami słońca.
Parę tą spotykają szczęśliwcy.

autor

Ewa27

Napisany: 2013-10-21 Dodano: 2013-10-21 22:07:57

Ten wiersz przeczytano 776 razy

Oddanych głosów: 3

Rodzaj Biały Klimat Refleksyjny Tematyka Samotność

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie