ślimak

w twardej skorupce
przed światem schowany
żył sobie bezpiecznie
w samotność wplątany

cieszył go deszczyk
a nawet słońce
chociaż parzyło
różki stojące

aż razu pewnego
tak niepokonany
napotkał na drodze
cud- miękki aksamit

dotykając czule
miłością zachłysnął
prysła gdzieś samotność
przytulił się przysnął

następnego ranka
dreszcze ciało przeszły
odpłynął aksamit
co tak pięknie pieścił

szukając różkami
powietrze czuł tylko
zrozumiał że szczęście
było tylko chwilką

na powrót się schował
w tą swoją skorupę
nie chciał samotności
zasklepił ją głucho...

autor

anatea

Dodano: 2010-06-22 00:06:59

Ten wiersz przeczytano 573 razy

Oddanych głosów: 6

Rodzaj Rymowany Klimat Smutny Tematyka Życie

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie