Śliski wypadek – jak to zimą

Otulony wiatrem w swoim własnym cieniu
na dalekim planie
Piszę strofy, piszę w milczeniu
uwielbiam poezji pisanie

Wiatr niecnota nieprzerwanie spogląda
cokolwiek napiszę
Sprzed nosa zabiera i po katach chowa
mnie zostawiając w głuchą ciszę

Wszystkie szuflady, zakamarki dobrze znają
tam pochowane wszystkie moje wiersze
Wieczorem gdy zasypiam o nich śpiewają
By noce i dnie stały się zdrowsze lepsze

Wystarczy na moment spojrzeć w swoje oczy
wsłuchując się swoje wewnętrzne wołanie
Zapomnieć o tym co nas akurat boli i nieprzerwanie męczy
a wszystko ucichnie i dręczyć przestanie

Nawet moja poezja mnie nie pomogła
Złapała mnie ona w pełni żądza
Opuściłem dziś szpital jednak dalej chorobą obolały
Przed lustrem ktoś na twarzy blady, ale jeszcze cały

Opuściłem mury szpitala i poczułem się zdrowszy
Piękną szramą czoła ozdobiony

Autor: slonzok knipser
Bolesław Zaja

autor

slonzok

Napisany: 2004-01-30 Dodano: 2013-01-30 08:22:28

Ten wiersz przeczytano 931 razy

Oddanych głosów: 8

Rodzaj Rymowany Klimat Ironiczny Tematyka Ciało

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie